Ome Toon
Ome Toon was een bekend dorpsfiguur. Niemand wist precies hoe oud hij eigenlijk was. Het zou zomaar kunnen dat hij allang met pensioen was, maar voor hetzelfde geld was hij veertig. Er gingen geruchten dat hij ooit had gestudeerd — iets met economie — en zelfs op een accountantskantoor had gewerkt. Maar niemand had levende herinneringen aan een werkende Ome Toon. Hij was er gewoon altijd geweest, als een vast onderdeel van het dorpsgezicht.
Gezondheid interesseerde hem weinig. Sterker nog, hij zorgde slecht voor zichzelf. Hij rookte als een schoorsteen en hij was dronken, net dronken geweest of moest nog dronken worden. Zijn lichaam was totaal uitgewoond. Bij zijn laatste gedwongen ziekenhuisopname van een jaar of vijftien geleden, vanwege een delirium, had de arts hem nog gevraagd of hij iets gebruikte voor de longen, want hij hoestte nogal. “Zware shag,” had hij gezegd. En dat was niet gelogen … Lees verder
Soms zit je als uitvaartondernemer zit je wel eens met een dilemma. Laatst nog, heel erg, een kindje dood. Niet verzekerd en geen geld voor de crematie. Echt, je hart bloedt, maar als ondernemer met verantwoording voor je bedrijf kun je natuurlijk niet veel doen. Hooguit wat met de marge, maar dan ben je er toch wel. Zo’n kindje gewoon wegbrengen, dat wil je ook niet. Dus je begint er maar aan, wat minder luxe, geen plakje cake en geen broodjes, maar voor de rest gewoon netjes. Je wilt toch je best doen, niet waar? Maar hoe je ook je best doe, je weet precies hoe het afloopt. Dat wordt gewoon dat een foutje bedankt als het op betalen aankomt.
